Een trauma heeft een mens in een oogwenk. Het ziek zijn ervan is moeilijk. Niet alleen voor mij maar zeker ook voor mijn naasten. Het "beter" worden is echter een heel ander verhaal. Gekunstelde uitdrukkingen als "Mega moeilijk" dekken de lading niet.
Mensen die mij persoonlijk goed kennen zullen naar alle waarschijnlijkheid op zijn zachts verbaasd zijn bij het lezen van het blog.
Wat maakt dat ik mij zo gesloten heb opgesteld over al deze zaken? Simpel; Ik wilde hier niemand mee lastigvallen. En nu ik dat wel heb gedaan?
Op enkelingen na reageert het gros van de mensen laconiek (“ach we maken allemaal wel eens iets rots mee”) tot helemaal niets zeggen en vermijdend gedrag (want als je niets zegt tegen iemand met (C)PTSS gaat het misschien wel vanzelf weg).
Slechts een klein deel geeft steun en toont begrip. Deze kleine groep zegt zelfs het niet te kunnen bevatten wat je doormaakt maar geeft aan “we zijn er voor je”. Een gebroken arm ziet iedereen. Ptss of cptss is onzichtbaar. Als je het al meld is er een gerede kans dat er direct een barrière ontstaat. De ander weet vaak niet hoe ermee om te gaan.
Fysiek letsel is te zien en wordt geaccepteerd. Mentaal letsel is een ander verhaal. Er wordt tegenwoordig gezegd dat er lange tijd een taboe op heeft gerust. Dat impliceert dat er geen taboe meer rust op mentaal letsel. Uit ervaring weet ik nu dat het maar deels waar is. Dat ik PTSS heb wil niet zeggen dat mijn intelligentie is aangetast of dat er zalvend tegen mij gepraat moet worden.
Reactie plaatsen
Reacties