Pesten

Onderstaand  verhaal werd gepubliceerd op 7 november 2019 in de Belgische editie van het blad Flair.

Een posttraumatische stressstoornis wordt vaak gelinkt aan oorlogen en/of aanslagen, maar het is een stoornis die veel meer gezichten heeft. Leonie (29) vertelt hoe zij door 10 jaar lang gepest te zijn PTSS kreeg en beleeft.

'Na enkele sessies zei de psycholoog dat hij me niet kon helpen, dat mijn probleem te complex was voor hem.'

‘Vanaf mijn achtste tot de dag dat ik mijn diploma van het middelbaar behaalde, werd ik gepest. Tien jaar aan een stuk werd ik zo goed als elke dag uitgescholden, buitengesloten en bedreigd door zes pestkoppen en hun achterban. Dat ging van als laatste gekozen worden bij groepswerken of tijdens de lessen lichamelijke opvoeding, maar ook dreigen om me van de trap te duwen en me achtervolgen op terugweg naar huis. Door de jaren heen zeiden de pestkoppen zo vaak dat ik stom en lelijk was, dat ik het op den duur begon te geloven. Naar school gaan was voor mij de hel. Het was allesbehalve een veilige omgeving. Vanaf het tweede middelbaar had ik wel twee vriendinnen, maar verder had ik niemand om op terug te vallen en bovendien namen de leerkrachten het pestprobleem niet serieus. Ik voelde me eenzaam, werd alsmaar onzekerder en begon mezelf ook steeds minder leuk te vinden, alsof ik begreep waarom ik werd gepest.’

‘Na het middelbaar was ik meer dan klaar voor een nieuwe start. Mijn leven kon eindelijk beginnen. Ik verhuisde naar een andere stad en schreef me in voor een lerarenopleiding, maar na drie maanden moest ik noodgedwongen de handdoek in de ring gooien. Ik was voortdurend bang dat de kinderen aan wie ik les zou geven me ook zouden pesten...

Omdat ik zoveel nachtmerries en herbelevingen heb, kost het me tonnen energie om gewoon de dag door te komen.

‘Om die reden ben ik van richting veranderd, maar ik vond het doodeng om in een nieuwe klas te zitten en nieuwe mensen te ontmoeten. Al snel kreeg ik last van nachtmerries en allerlei lichamelijke klachten, die artsen niet goed konden verklaren.
Onderzoeken leverden geen diagnose op. Omdat ik steeds dieper in de put zat, klopte ik aan bij een gespecialiseerde ggz-instelling, waar een conversiestoornis (een psychische stoornis waardoor je onder andere verlammingsverschijnselen krijgt, red.) werd vastgesteld. Er werd een multidisciplinaire behandeling opgestart en tijdens die sessies kwam mijn pestverleden steeds vaker ter sprake. Uiteindelijk viel de diagnose van PTSS, iets waar ik het in eerste instantie niet mee eens was. Wat ik in die tien jaar heb meegemaakt, wens je niemand toe, maar daar krijg je toch geen PTSS van? Ik had het gevoel dat ik me aanstelde, dat ik van een mug een olifant maakte, maar uiteindelijk begon ik in te zien dat het mijn verleden me effectief achtervolgde.’

‘Nadat ik werd behandeld voor mijn conversiestoornis, ging ik naar een psycholoog voor een traumabehandeling. We zijn toen gestart met EDMR, maar daar reageerde ik heel heftig op. Mijn nachtmerries werden steeds erger, alsof ik werd teruggezogen naar het verleden en de pestkoppen. Maar ook mijn conversiestoornis werd opnieuw aangewakkerd en ik kreeg te maken met herbelevingen. Na enkele sessies zei de psycholoog dat hij me niet kon helpen, dat mijn probleem te complex was voor hem. Ik werd met een open wonde in de steek gelaten, wat er geen deugd aan deed. Ik heb sindsdien nog allerlei behandelingen gevolgd, maar ook vandaag heeft PTSS nog steeds een grote impact op mijn leven.’

‘PTSS beïnvloedt al jaren de keuzes die ik maak. Mijn vriend en ik willen graag een gezin stichten, maar zolang ik niet stabiel ben, kunnen we onze kinderwens niet vervullen. Omdat ik zo veel nachtmerries en herbelevingen heb, kost het me tonnen energie om een dag door te komen. Een baby kan ik nu gewoon niet aan. Dat zou onverantwoord zijn.

‘Ook werken lukt voorlopig niet, al doe ik vrijwilligerswerk, zij het van achter mijn computer. Ik probeer mijn steentje bij te dragen, maar ik stuit regelmatig op onbegrip wanneer ik zeg dat ik PTSS heb. Veel mensen associëren PTSS uitsluitend met oorlogsveteranen, en dat maakt het nog lastiger. Toch blijf ik aan mezelf werken. Ik heb net een behandeling van een halfjaar achter de rug, waarbij werd vastgesteld dat ik autisme heb. Omdat een standaard traumabehandeling bij mij niet werkt, sta ik op de wachtlijst voor gerichtere hulp. Ik hoop dat ik over enkele maanden de draad weer kan opnemen en mijn dromen kan verwezenlijken, want mijn leven staat al veel te lang op pauze.’