Je bent er wel, maar je bent er niet…
Onderstaand is geschreven door mijn vrouw Aurora.
Hoe ga je om met een partner die zo verandert door wat hij mee maakt?
Ik ben nog steeds zoekende.
Ambrosius mag dan fysiek wel aanwezig zijn maar geestelijk is hij dat heel vaak niet.
Als iemand overlijdt dan, ben je verdrietig maar kun je het wel een plek gaan geven.
Hoe geef je de afwezigheid van je partner een plek, zeker omdat elk moment de afwezigheid anders is?
Voor mij is Ambrosius de eerste waar ik mee praat als ik ergens mee zit, die precies weet hoe ik erover denk, wat ik voel.
In het geval van zijn CPTSS gaat dit eigenlijk niet.
Om mij te beschermen, wil hij mij helemaal niet belasten met wat hem dwars zit.
Gevolg is dat het bijna een onbespreekbaar punt wordt.
Terwijl ik als partner ook veel emoties meemaak.
Praten met vriendinnen gaat maar deels.
Je houdt jezelf dan ook groter, dan wat je eigenlijk voelt/bent.
Dromen die je voor je partner en jezelf had, ben je constant aan het aanpassen.
De enkele momenten dat Ambrosius er dan wel echt is, zijn zo kostbaar.
Daarmee houdt je het zelf ook vol en geeft een sprankje hoop dat het in de toekomst toch echt beter zal gaan.
Reactie plaatsen
Reacties