Onderstaand stuk is geschreven door een partner van iemand met cptss.
Ik vond het dusdanig mooi en treffend dat ik het met toestemming mocht plaatsen.
Life is amazing
Naar mijn mening eerder life is a maze thing.
In een relatie begin je samen in het midden.
Zijn er geen bijzonderheden, dan sta je in een makkelijk labyrint, een waar “bordjes” staan richting de uitgang.
Je draait misschien wat rondjes, gaat eens een andere kant op, maar weet er makkelijk uit te komen.
Dat werkt niet zo als je te maken hebt met een partner met CPTSS.
Je start weleens waar in het midden samen maar omdat het doolhof moeilijk is, besluit je af en toe bij een kruising een andere kant op te gaan.
Bij een doodlopend end, draai je weer om, zoekende naar een andere uitgang.
Ondertussen probeer je elkaar op de hoogte te houden van waar je bent, zodat je elkaar niet kwijt raakt.
Het grootste gevaar is dat je zover van elkaar vandaan loopt dat je elkaar niet meer hoort.
Een ander risico is dat je zo bezig bent met de ander, dat je jezelf hierdoor vergeet.
Het is nu eenmaal geven en nemen in een relatie.
Omdat je je partner niet nog meer ballast wilt geven, kies je er al snel voor om vooral te geven en niet meer te nemen.
Gevolg is dat er nog meer disbalans komt.
Je vergeet als het ware dat je samen elkaar op de hoogte moet houden van waar je bent.
Ondanks dat je partner je niet altijd hoort, zeker in een periode van dissociatie, zorg zelf nog wel voor die balans.
Zonder dit zul je nooit uit het labyrint komen.
Je partner loopt de moeilijkste route, heeft vaak doodlopende stukken en keert terug naar een eerder punt.
Samen kom je er uiteindelijk wel uit om een beter pad te bewandelen.
Reactie plaatsen
Reacties