Oorlog

In Rwanda tijdens de genocide, zag ik de meest gruwelijke dingen die een mens een ander kan aandoen.
Ik herinner me hoe ik een moeder en haar kinderen doodschoot terwijl zij zichzelf en haar kinderen probeerde te beschermen tegen de rebellen die haar en haar kinderen wilden verkrachten en gruwelijk martelden. Ik schoot om hen uit hun lijden te verlossen.
Ik herinner me hoe ik een oude man neerschoot die smeekte om genade.
Ik herinner me hoe ik rebellen neerschoot.
Ik keek zonder enige emotie naar het lijden dat ik veroorzaakte.

Irak. Het begon allemaal met een normale dag in mijn eenheid. We hadden gehoord dat er een aanval zou komen, maar niemand wist precies wanneer. De explosies kwamen uit het niets, en binnen enkele seconden was alles veranderd. Vrienden die ik kende waren plotseling verdwenen, dood.
Ik hoorde de kreten van gewonden en zag alleen maar chaos om me heen.

Als sluipschutter heb ik mensen gedood vanaf een afstand, zonder dat ze me konden zien aankomen. 
Een beeld wat nooit meer van mijn netvlies gaat is die van een jonge moeder die ik door mijn vizier zag.
Ze had een baby op haar rug gebonden en ze rende wanhopig weg van de chaos en het geweld om haar heen. Ik kon haar horen huilen en schreeuwen om hulp. Ik hield mijn vinger aan de trekker.
Ik zag haar struikelen over een obstakel en vallen, haar baby hard op de grond slaand.
Ik hoorde het geschreeuw van de moeder, het gehuil van de baby en het geluid van een geweer dat afging. Ik zag het bloed dat uit haar lichaam sijpelde en haar ogen die naar me keken. In mijn vizier kreeg ik de schutter te pakken en drukte af.
One shot one kill.
Dat beeld blijft voor altijd in mijn geest gegrift en zal me altijd blijven achtervolgen.
Het is het een van de vele trauma's die ik bij mij draag.

De gevechten hebben mij nooit verlaten. Elke nacht vecht tegen de demonen in mijn hoofd.
In mijn eigen hoofd ben ik nooit echt veilig.

Nachtmerries en flashbacks van de traumatische ervaringen.
Ik kan niet meer functioneren zoals voorheen en ben gevangen in een eindeloze cyclus van angst en pijn. Alle trauma's hebben mijn leven ernstig veranderd en ik zal nooit meer dezelfde persoon zijn.

Ik weet dat ik nooit meer de persoon zal zijn die ik ooit was.
Ik zal altijd de last dragen van wat ik heb gedaan en meegemaakt.

Alles leek anders, en niets voelde echt. Elke harde klap deed me ineenkrimpen, en elk onverwacht geluid liet me weer in die verschrikkelijke nachtmerrie belanden. Mensen probeerde me te helpen, maar ze begrepen het niet. Hoe konden ze ook? Ze hebben niet gezien wat ik heb gezien, niet gevoeld wat ik heb gevoeld, niet meegemaakt wat ik heb meegemaakt.

De nachtmerries blijven komen, elke keer weer: explosies, het geschreeuw, de paniek, de aanvallen, de gijzeling, bedreigingen, moord, doodslag, zelfmoord en ga zo maar door.
Ik wordt badend in het zweet wakker, met mijn hart in mijn keel en mijn handen trillen. Slapen is een luxe en overdag voel ik me als een schim van mezelf. De beelden laten me nooit met rust, en de angst is altijd aanwezig, een donkere schaduw die me volgt, ongeacht waar ik ben.

Therapie helpt een beetje. Er waren momenten van helderheid, maar die zijn zeldzaam.
Meestal voel ik mij gevangen in een eindeloze cyclus van angst en herinneringen.
Mensen probeerden me te vertellen dat het beter zou worden, dat de tijd alle wonden heelt.
Maar ik weet dat deze littekens nooit verdwijnen.
Ze blijven daar, een constant herinnering aan wat ik heb meegemaakt.

Trauma's veranderen je. Het laat je zien hoe breekbaar het leven is, en hoe snel alles uit elkaar kan vallen. Het neemt een stuk van je ziel en laat je achter met een leegte die niets of niemand kan vullen. Ik probeer door te gaan, dag voor dag, maar het is moeilijk. Soms vraag ik me af of ik ooit echt zal genezen. Waarschijnlijker is dat ik voor altijd zal blijven vechten in de schaduw van de gevechten die nooit echt voorbij zijn gegaan.