Mohammed is een man van 31 jaar en heeft schizofrenie.
Een per week krijgt hij een depot medicatie per injectie. Hij is tevreden met zijn leven. Woont op zichzelf en heeft een liefdevolle familie die hem helpt waar zij kunnen. Vier dagen per week gaat hij naar zijn werk. Hij werkt bij een sociale werkvoorziening. Ook hier heeft hij het naar zijn zin.
Kortom; Zijn medicatie is goed ingesteld en Mohammed is een tevreden mens. Karlijn en ik zijn aan het afbouwen en dragen hem binnenkort over aan de reguliere zorg.
We staan voor de deur en ik bel aan. De deur gaat open en vanuit het niets krijg ik een harde vuistslag in het gezicht.
Karlijn schiet te hulp maar wordt in haar arm gestoken. Naar later blijkt met een priem.
Mohammed zwaait woest om zich heen met zijn vuist en de priem.
Een tweede vuistslag raakt mij hard. Hij heeft een brilglas gebroken en ik ben versuft.
Karlijn wordt nu ook in haar been stoken.
Aan de overkant van de straat worden nieuwe huizen gebouwd. Diverse bouwvakkers zijn getuige en enkele schieten te hulp. Met hulp van deze bouwvakkers wordt Mohammed overmeesterd. Inmiddels is ook de politie ter plaatse. Een ambulance is opgeroepen.
De wonden van Karlijn vallen gelukkig mee. Zij kan ter plekke behandeld worden. Bij mij is er “slechts” sprake van een gekneusd jukbeen en een kapotte bril. A
Mohammed is ondertussen iets gekalmeerd. Hij lijkt nu door te krijgen wat hij gedaan heeft.
Hij geeft aan dat hij de overtuiging heeft dat wij zijn linker laars hebben gestolen.
Die is hij namelijk sinds onze laatste bezoek kwijt.
Een familielid die als eerste contactpersoon staat geregistreerd is gebeld en is ondertussen aanwezig.
Na het gehele verhaal verteld te hebben krijgen wij allen te horen dat de bewuste laars bij de schoenmaker ligt.
En dat was Mohammed "even" vergeten.
Reactie plaatsen
Reacties