Jan en Ton zijn broers en wonen samen. Jan is 74 en Ton is 69.
De broers zijn op dringend verzoek van omwonenden aangemeld door de woningbouwvereniging bij ons.
In het overleg krijgen wij het volgende te horen: Jan is zwakbegaafd en Ton heeft een urineobsessie.
Hij plast daar wij hij wil. Het huis ruikt zo sterk naar urine dat de buren er last van hebben en in de zomer vrijwel de gehele straat.
Met dit dossier in het hoofd gaan we deze broers een bezoek brengen. Beide wonen in een fraai hoekhuis waar alles gelijkvloers is. Na het aanbellen gaat de deur open. Wij stellen ons voor en vervolgens worden we worden vriendelijk binnengelaten.
Het huis ruikt, zoals gemeld door de sociaal beheerder, zeer sterk naar urine.
Ton is degene die open heeft gedaan en hij geeft ons , ongevraagd, een rondleiding. De slaapkamers ruiken naar een mix van oude verschraalde en verse urine. De bedden zien er gelig doordrenkt uit. De keuken oogt netjes, er hangt echter ook een zweem van urine. De badkamer en het toilet zijn brandschoon en in het toilet hangt zelfs luchtverfrisser.
Eenmaal in de woonkamer mogen we gaan zitten. Gezien de vlekken bedanken wij voor de eer. We geven aan te blijven staan. Geen probleem. Er wordt ons limonade aangeboden door Ton. Ook nu bedanken wij vriendelijk voor het aanbod.
Jan geeft aan wel een glaasje te willen. Ton heeft een kan in zijn hand, laat ter plekke zijn joggingbroek zakken, pakt zijn penis vast en plast in de kan.
De kan wordt vervolgens neergezet op de salontafel met de woorden: Weer een glas met heerlijke gele limonade.
Jan pakt een glas, schenkt vanuit de kan de urine in het glas en drinkt het in een teug leeg.
Wij zijn inmiddels aardig wat gewend maar nu staan we beiden sprakeloos toe te kijken.
We bellen met onze manager en verzoeken tot een spoedoverleg met huisarts, de sociaal beheerder van de woningbouwvereniging en advocaten. Doel: Deze twee broers kunnen door ons niet geholpen worden. Opname, al dan niet gedwongen, in een verzorgingshuis zou ons heel passend lijken.
Tijdens het overleg zegt de huisarts dat we nu wel erg snel opgeven. De beide advocaten steunen zijn mening.
Onze manager geeft aan dat wij zeer ervaren hulpverleners zijn en dat wij dit advies niet zomaar geven. De sociaal beheerder steunt ons.
Zowel de huisarts als de beide advocaten willen eerst verdere interventie.
Karlijn nodigt hen uit om mee te gaan. Zowel de huisarts als beide advocaten stemmen toe.
Een week later staan we zes man sterk voor de deur. Jan doet open en iedereen mag binnenkomen. De huisarts en de advocaten zeggen nog voor we de woonkamer bereikt hebben dat het inderdaad sterk naar urine ruikt. Volgens de advocaat van de heren zelfs een misselijkmakende geur. In de woonkamer zie ik de welbekende kan staan. Ton staat naast zijn stoel. Ik zeg tegen Ton dat zowel de huisarts als de beide dames advocaat wel een lekker glaasje verse limonade zouden lusten. De ogen van Ton glunderen. Hij moet namelijk nodig want daarom staat hij zegt hij tegen mij.
Tot afgrijzen van de dames advocaat en verbijstering van de huisarts laat Ton zijn joggingbroek weer zakken. Pakt zijn penis en hangt deze in de kan. Plast deze vol, vult vijf glazen en wil ze aan de gasten geven. Een van de advocaten holt het huis uit om buiten te gaan spugen. Jan en Ton pakken beide een glas. Ze proosten en drinken de urine op. Nu gaat ook de andere advocaat en de huisarts naar buiten.
Wij en de sociaal beheerder nemen afscheid.
Eenmaal buiten geven de advocaten aan akkoord te gaan met gedwongen opname en het te laten bekrachtigen door een rechter. Binnen een week is het geregeld. Er worden twee ambulances geregeld. Van te voren hebben wij gepraat met Ton en Jan en de belofte gedaan dat ze bij elkaar mogen blijven. Hetzelfde verzorgingshuis maar wel een eigen kamer.
Zonder enige problemen gaan de heren mee met de ambulances.
Vier jaar later hoorden wij bij toevalligheid dat de psychiater erin geslaagd was om het urine drinken te stoppen. Wel bleven beide broers overal plassen behalve op de wc.
Reactie plaatsen
Reacties