"Nou jullie hebben wel verdiend hoor!". "Heerlijk er even tussenuit met het gezin". "Lekker op adem komen in een andere omgeving".
Wellicht goed bedoelde reacties. Echter getuigd het mijns inziens van weinig begrip. Of juist het ontwijken van het tonen van het begrip. Als iemand aan mij vraagt hoe het gaat ik geen aan dat slecht gaat? Dan zal de vrager vrij snel overgaan op zinnen die iedereen wel kent. De dooddoeners. Als je het eigenlijk niet wil weten vraag het dan niet.
Vakantie is feitelijk net zo. Mijn trauma`s zeggen echt niet: "Ah, hehe Ambrosius. Wat fijn dat je vakantie hebt. Kunnen wij weer even opladen om je na je vakantie dubbel zo hard te bestoken". Zou willen dat het zo werkte! Ik zou subiet lijden aan het chronische vakantie syndroom.
Ik ga op vakantie en dus gaan mijn trauma`s "gezellig" mee...... zucht.
Het start al met het inpakken van de spullen. Er moet een lijst bij. Zo niet dan kom ik aan op het vakantie adres met tien paar sokken, twee onderbroeken, vier T-shirts en de korte broeken? Juist! Vergeten @#$#$@%
Uiteindelijk zijn de koffers ingepakt. Terwijl ik ze naar de auto sjouw bedenk ik dat mijn hoofd nu al zwaarder aanvoelt dan de koffer. En dan moeten we nog weg!
Hier thuis ben ik in mijn veilige bubbel. Het huis, de omgeving. Ik ken het. Weet de weg. Het geheel geeft een gevoel van veiligheid en geborgenheid.
De reis naar de vakantiebestemming, de bestemming zelf en de veranderende omgeving is als een uitgehongerde wolf om op het juiste moment bij mij toe te slaan om een trauma te triggeren.
Waarom ga ik dan in godesvredesnaam op vakantie? De liefde voor mijn vrouw en de kinderen zijn sterker dan mijn vele trauma`s. En dus zal ik deze vakantie overwinnen. Na de vakantie direct naar mijn behandelaar. Die moet tenslotte ook wat verdienen om op vakantie te kunnen toch? :-)
Aan elke lotgenoot die op vakantie gaat:
Geniet, luister naar jezelf en bovenal heel veel sterkte en kracht toegewenst!
Reactie plaatsen
Reacties