De regen komt werkelijk met bakken naar beneden. De ruitenwissers doen hun best om ons wat zicht te geven. Aangekomen bij de flat parkeren we de auto en begeven we ons naar de achtste verdieping.
Het is een flat met aan een kant een lift en aan de andere kant het trappenhuis. We zijn onderweg naar Alfred.
Hij woont aan de zijde van het trappenhuis. Na aanbellen doet hij open. Hij weet wat er vandaag op het programma staat. Het wachten is nog even op de psychiater.
Alfred heeft meerdere psychotische periodes doorgemaakt. Hij woont in een knus flatje.
Vanwege zijn verminderde mobiliteit staat hij op de wachtlijst voor een plek in een aanleunwoning.
We hebben deze dag een voortgangsgesprek bij Alfred thuis samen met de psychiater.
Na een paar minuten gaat de deurbel en de psychiater is ook aanwezig. Het gesprek Het gesprek gaat goed. Alfred benoemd goed wat wil. Midden in het gesprek staat Alfred op, loopt naar het raam, doet de balkondeur open, gaat het balkon op en klimt op de balkonrand. Het ging zo snel dat we het niet hebben kunnen verhinderen dat hij de balkonrand opklom. Op het balkon praat de psychiater met hem. Hij wil zijn marmotten terug. De psychiater kijkt ons aan en wij verklaren dat in dit huis nooit marmotten zijn geweest.
Hier gaat de psychiater op door en verzoekt Alfred om naar beneden te komen zodat we erover kunnen praten en wellicht samen de marmotten zoeken. Alfred lijkt na te denken en zegt dat de marmotten te goed verstopt zijn en springt hij plotsklaps. We zien hem vallen en horen de doffe klap.
We rennen naar beneden terwijl de psychiater de hulpdiensten alarmeert. Eenmaal beneden horen we het gegil van mensen. We rennen naar Alfred maar het is duidelijk dat we kunnen niets meer doen. Alfred is overleden.
Zes dagen later zijn we op de crematie van Alfred. Karlijn, de psychiater en ik lopen achter de kist. Behalve de uitvaartverzorgers is er verder niemand.
Requiesce in pace
Reactie plaatsen
Reacties