Leo is een psychiatrisch patiënt met een alcoholverslaving.
Bij het tweewekelijks bezoek laat Leo zijn nieuwste aanwinst zien: een “zakmes” zoals Leo het omschrijft.
Wat we zien is echter een machete.
Karlijn vraagt aan Leo om het mes weg te bergen. Leo laat het kapmes zakken en loopt naar een kast.
Dan draait hij een halve slag en staat hij achter Karlijn met het kapmes op haar keel.
Hij vraagt of het daar opgeruimd moet worden. Het lijkt bedoeld als grap maar Leo kijkt heel serieus uit zijn ogen.
Zijn spreektoon en zijn lichaamstaal komen niet overeen.
Ik vraag of hij het mes wil laten zakken en neer wil leggen. Ik blijf op hem inpraten.
Leo wil dat ik wegga en hem alleen laat met Karlijn. Ik geef aan dat ik dat niet kan doen. De vraag of hij een groter mes in huis heeft is het antwoord dat hij ook een zwaard heeft. Een Katana zwaard. Het gesprek stuur ik op zijn, voor ons onbekende, passie: wapens. Tijdens het gesprek blijft Leo staan met het kapmes op de keel van Karlijn. Bijna een uur staan Leo en ik te praten over wapens. Langzaam laat hij zijn hand zakken. Als Leo het kapmes langs zijn lichaam heeft hangen vraag ik of Karlijn even naar het toilet mag. Verwondering in zijn ogen. Ja natuurlijk. Hij lijkt het maar een rare vraag te vinden.
Op het toilet heeft Karlijn de politie gebeld. Als Karlijn daarna naar buiten loopt zeg ik tegen Leo dat ik naar buiten ga om te zien hoe het met Karlijn is. Wederom verwondering in zijn ogen.
Als de politie arriveert staat Leo met het kapmes in de deuropening. De politie heeft vuurwapens gereed. Karlijn zegt tegen Leo dat hij zijn mes moet loslaten. Leo laat het mes vallen. Leo bekent direct wat hij gedaan heeft en wordt meegenomen.
De machete wordt in beslag genomen. Nadat Leo gehoord is haalt de politie nog veel meer wapens, waaronder vuurwapens en munitie uit het huis.
Na onze aangifte gaan we naar kantoor. Verslag schrijven, lunchen en naar de volgende cliënt.
Reactie plaatsen
Reacties