Machteld is een sloddervos en een rasechte viespeuk.
Anders dan dat kunnen we haar niet omschrijven.
Ze is kunstenares. Althans, dat vindt zij. Haar ouders zijn zeer vermogend en wonen in Monaco. Machteld krijgt vanuit een fonds elke maand een toelage. Haar ouders willen niet dat ze bij hen in de buurt komt wonen. Redenen daarvan zijn ons onbekend.
Ze heeft in diverse galerieën gehangen met haar schilderijen. Niet omdat ze zo goed is maar omdat ze zichzelf in heeft gekocht. Zij heeft ook een hond. Life is zijn naam. Life is een dobermann.
Een lief dier….zolang je maar niet dreigend naar Machteld doet of je stem verheft.
Nu we weer bij Machteld zijn is de chaos in huis en haar zelfzorg ernstig onder de maat.
Gebruikt maandverband en oude kranten met ontlasting op de woonkamervloer, lege blikjes en pakken eten slingeren volop in de keuken rond, de slaapkamer is slechts te bereiken met een bergbeklimmersuitrusting. De ontlasting op de kranten blijkt later van Machteld zelf te zijn.
Borden met eten waar de maden kronkelen en een badkamer die niet meer als zodanig te herkennen is.
Hondenpoep en urine op verschillende plaatsen en Machteld die zelfs een trui draagt waar Life op geplast heeft.
Haar haar is bijna touw. Op tafel staat het vol met lege flessen wijn en lege pizzadozen. In twee weken tijd heeft Machteld dit kunstwerk gecreëerd. Karlijn en ik zijn het zat. Dat laten we ook blijken. Life begint te grommen en laat zijn tanden zien.
We vragen aan Machteld of ze Life even naar de logeerkamer wil brengen. Dat weigert ze want Life hoort erbij.
Machteld praat nu hard. Life begint grommend op ons af te lopen.
Karlijn gooit de balkondeur open en trekt mij mee. Ze doet de balkondeur dicht en Life blaft en gromt.
Dan komt Machteld eraan, doet de balkondeur op slot en gaat weg.
Life blijft voor het raam zitten.
En daar staan we dan op het balkon op de 6e verdieping. Het begint een soap te worden. Het slaapkamerraam staat gelukkig een klein beetje open. Met wat gewurm met een haarspeld weet Karlijn het raam open te krijgen. Als we weer binnen zijn kruipen we over bergen kleding. Eenmaal bij de slaapkamerdeur doe ik de deur voorzichtig open.
Nog voor ik kan kijken springt Life vol tegen de deur en is binnen. Ik lig omver en Karlijn is door mijn val op bed beland.
Life valt aan en bijt in mijn been. Ik trap tegen zijn kop met mijn andere voet en Karlijn probeert hem weg te krijgen door met een boek te zwaaien.
Life laat los en gaat de kamer uit. Karlijn gooit de deur dicht. Ik sta op en bloed loopt langs mijn enkel. Als ik mijn omdraai zegt Karlijn dat ik poep op mijn jas heb. Karlijn ruikt naar urine. Kennelijk is er regelmatig geplast op het bed.
Zolang Life er is kunnen we niet weg.
Karlijn belt de politie en meldt dat ik gewond ben. Als de politie er is maken ook zij kennis met Life.
Ondertussen is Machteld ook gearriveerd. Ze weigert elke vorm van medewerking. De politie besluit een dierenarts op te roepen. Als deze arriveert zijn we ruim vijf uur verder sinds we het huis zijn binnengegaan. De dierenarts heeft een soort blaaspijp bij zich met een verdovingspijl erin. De voordeur wordt geforceerd en als de kans daar is schiet de dierenarts.
Life wordt geraakt. Minuten later is Life dusdanig verdoofd dat Karlijn en ik naar buiten kunnen. Een ambulance staat reeds klaar voor mij en ik wordt ter plaatse behandeld.
Hechtingen en een tetanusinjectie krijg ik later in het ziekenhuis en een recept voor antibiotica.
Life wordt uit huis gehaald en wordt naar het asiel gebracht. Machteld mag zich verantwoorden tegenover de rechterlijke macht.
Reactie plaatsen
Reacties